Herşeye Rağmen..

          Herşeye rağmen devam eden bir hayat var önümde. Benimkinden değil, Cadı'dan bahsediyorum. Yüzüm düşse neden mutlu değilsin diye soran Cadı'dan. dolayısıyla mecbur gülmem gerekiyor ki Onunda kalbi kırılmasın.Belki babasızlığındandır bilmiyorum fazla hisli fazla duygusal. Mimiklerimi bile kontrol etmem gerekiyor O'na bakarken. Bu gün doğum gününü kutladık. Olabildiğinden daha güzel hazırladım herşeyi. Bi kaç arkadaşını çağırdık tabi dayısını da unutmadık.  Gayet güzel eğlendi . Onun gülüşünü görmek içimi ferahlattı bu zor dönemimde.

          Tüm bunların dışında Bir kayıp daha verdim hayatımdan, yine istemsizce. Zaten kırılmış olan beni, kırılan yerlerinden tekrar kıran bir kayıp oldu. Ne zaman ki "Aman onlar kırılmasın ben kırılayım"  cümlesini silersem hayatımdan , işte o zaman gerçekten mutlu olabilirim sanırım. Kendimden fazla düşünmekten O'nları yoruldum. Değdi mi ? Sanmam.

           En azından elimde kalan "Ben elimden geleni yaptım" cümlelerim var. En azından onun huzuru var. Değer verdiğin bir insan öldüğünde, bunun Allahtan geldiğini ve elden birşey gelmediğini eninde sonunda idrak ediyorsun da ,bu şekilde hayatından göç eden insanlara anlam yükleyip anlamaya çalışmak zor zanaat. Hala olaylara onların penceresinden bakmak dahada zoru. BEncil olmak istiyorum böyle anlarda. Hepsinin canın cehenneme demek istiyorum. Ama olmuyor. Gidişleri, kayıp halleriyle bile hala değerliler bende. O'nlar kadar acımasız olamıyorum. Olmak isteyipte yapamıyorum. 

        Bu kadar üzüntüyü kaldıramayıp bünyem fire verdi bide. Oda ayrı bi sorun. Konuşamıyorum. Ses tellerim zedelenmiş. Bademciklerim stresten nefes borumu tıkamaya başlamış. Bir sürü şey. Doktor bu kızın derdi ney diye anneme çemkirmiş. Eve döndüğümüzde annem sorular sormaya başladı ama 1 hafta konuşmam yasak. Onuda öyle geçiştirdim. Suyu bile zar zor içiyorum. Bu kayıplar beni fena sarsmış okuyucu. Bildiğin gibi değil.Hani demiştim ya hiç bişi hissetmiyorum diye. Artık hissediyorum boğazımda düğümlenmiş herşey. Gerçek bir acı. 

          Umarım O'nlar hiç bu kadar kırılmazlar. Kırılıp toz duman olmazlar. Kırıldıkça küçülüp hiçleşmezler. Umarım Hep kalpsiz kalmazlar. 

          Yine de bu kadar sancıya, ceremeye nazaran kızım bu gün mutluydu. 

Her şeye rağmen gülümsedim. Acıyla da olsa.