Olmadı Olduramadık..

          Gündüzleri derdim sıkıntım olmuyor da , geceleri çok yalnız hissediyorum kendimi. Cadı'm uyuyor. Etraf sessizleşiyor. O'nunla konuşmam gereken saatler artık boş geçiyor. Bomboş. Sessizlikten başka hiç bişi bulamıyorum etrafımda. Özlem mi bu yoksa alışkanlıkların birden yok olmasıyla oluşan bir boşluk mu ? Çözemedim. Kendi mi de çözümleyemedim. 

          Bir çok yıldız kaydı hayatımdan, hepsi başka yükler bıraktı ama sadece 2 kayıp beni boşlukta çaresiz bıraktı.Kitap okuyorum, hiç hoşlanmadığım halde belki oyalanırım diye facebook açtım kendime, dinlemekten keyif almadığım şarkıları bide bu şekilde dinliyorum. Olmuyor , olduramıyorum. Bişiler hep eksik kalıyor. Bişiler hep yarım..

           Elim gidiyor telefona O'nu arayamıyorum bari Dost dediklerimle konuşayım. Sözleri geliyor sonra aklıma " Daha beni arama yazma, uzatma." Vazgeçiyorum. 

Egosu yüksek bir insan olamadım hiç bir zaman. Ya da her şeye gurur yapan. Ama istenmediğim kalplerde de zorla duramam. Özlüyorum yitirdiklerimi kaybettiklerimi. Onlar hayatlarına bakarken ben hala yas tutuyorum. Çünkü hala çok Safım hala çok değer veriyorum.