Her anne aynı şekilde mi hisseder hiç bilmiyorum. Anneme de sordum "İlk okul günümüzde sen nasıl hissettin ? " diye. Gururluydum dedi. Benim de sadece gurur duymam gerekirdi kızımla. Onun dışında ki bu gereksiz üzüntü, iç parçalanması da neyin nesiydi sanki. Altı üstü 5 saatçik senden ayrı senden bihaber olacak. N'olcak sanki?
Kendimi de avutamıyorum. Sınıfına bıraktım. Küçük küçük masalar yapmışlar minik minik. Kendi boylarında. Sırasına yerleştirdim. Çantasını koydum. Öğretmenine sağlam bir uyarı çektim. Son bi öpeyim de öyle çıkayım dedim. Güzel güzel mis kokulu yanaklarını öptüm. Tam gidicem "Beni burada bırakmayacaksın de mi annee!" diyiverdi. O an onu oradan alıp koynuma saklayıp kaçasım geldi. Ama geçen sene yaşadığımız olaylardan sonra, bu sene okula başlaması şarttı. İçim parça parça oldu. "Tabi ki bırakmam bebeğim, okulun bittiğinde gelip alıcam seni. Korkma sakın. Güçlü kızım benim" dedim ve çıktım. Eve gelene kadar gözyaşlarıma hakim olamadım. Sanki onu ıssız bir ormanda kurtlara bırakmışım gibi vicdan azabı ve üzüntü içindeydim.
Geçen sene anaokuluna başladığımızda çok zorlandık. Emekliliği yakın bir öğretmen düşmüştü şansımıza(!) ne şans ama. Cadım çok naiftir, kırılgandır. Uyardım o kadar kadını da "Babasız büyüyor, bu yüzden diğer çocuklardan kat ve kat kırılgan ve alıngan lütfen biraz ılımlı yaklaşın" Tamam dedi tabi kadın. (Öğretmen demek istemiyorum ona..)
Yemek konusunda her zaman çok uğraştırıyor beni İnci. Ama daha istemiyorum dediğinde de üstüne gitmiyorum. Bu kadın baya baskı uygulamış üstünde yemek yemesi için. Çocuğumu allak bullak etmiş. Okula gitmek istemedi bi dahada. iki adım uzaklaşsam yanından Anne gitme diye kusmaya başladı. Psikolojisi alt üst olmuştu.
- Sen bu kıza ne yaptın da bu kız senden bu kadar korkuyor bana yapışıyor ?
- Şey hanımefendi ben dün biraz yemek yemesi konusunda baskı yaptım. Sizin de yararınıza olur diye düşündüm.
- İyi halt ettiniz. Eserinizle övünün şimdi.
Çıktım müdüre dilekçe verdim. Bir maaş almama cezası almış sadece!! Benim çocuğumsa 6 ay psikiyatri tedavisi gördü. 6 ay depresan kullandı. Karşılığı 1 maaş..
Bu senede aynı şeyleri yaşamaktan öyle çok korkuyorum ki. Gerçi sağlam bir konuşma yaptık bu seneki öğretmeniyle. Notlarını aldı, nasıl yaklaşması gerektiğini öğrendi. Şimdi bensiz, yapayalnız orda. Anaokulu da olsa, bir öğrenci annesiyim artık. Gururlu ve üzgün..
çocuk sahibi olmak ne büyük bir sorumluluk… cennet annelerin ayaklarında derler ya. ufacık bir şüphem yok buna.
YanıtlaSilHem sorumluluk hemde Olağanüstü bi his :)
SilKıyamam ona ya. Ama eminim çoktan alışmıştır şu an okuluna arkadaşlarına. Artık severek gidiyordur.
YanıtlaSilGerçekten o kadına ben de öğretmen diyemiyorum şu an. Acıkan çocuk yer. O an yemese de sonra kendisi ister zaten. Üstüne gitmemek lazım.Senelerce bunu da öğrenememiş demek. Çok yazık.
Umarım herşey güzel olur miniğin için de senin için de :)
Zaman zaman zorlansa da yavaş yavaş alıştı okula da arkadaşlarına da :)
SilHepimiz için her şeyin en güzeli olur inş canım benim :)
Bu duyguları yaşamanıza üzüldüm. Ve bir anne olarak hassasiyetinizi biliyorum ve saygı duyuyorum. Ben de anasınıfı öğretmeniyim. Ve meslektaşımı burada kınadım .Ama bazı özel durumları olan sağlıkları sorunlu olan öğrenciler sınıflarda olabiliyor. Onların beslenmeleri gerektiğinde beslenme yapma alışkanlığı olmayan öğrencilerimde bile kusma reflekslerine şahit oldum. Çocuklar o kadar hassas ve ürkek oluyorlar ki alışkanlıkları yoksa başkasına yedirileni bile görürken kusuyorlar. Bu yüzden umarım artık böyle şeyler yaşamaz ve hayata sağlam bir birey olarak büyürler.
YanıtlaSilCok sukur bazı şeylerı aştık :) Tşkler ıyı dıleklerın ıcın :)
SilSizi çok iyi anladığımı düşünüyorum. Yemek yeme konusuna gelince. Ben de baski uygulamiyorum. Uygulamamak da gerekiyor zaten. Cok zor zamanlar gecirmissiniz. Bir daha olmaz umarım.
YanıtlaSilHala aynıyız biz o konuda :) Amaaan okula gitsin alışsın da yemekde eksik kalsın diyoruz şimdilik :)
Sil