Ağzı açılıp kapanıyor. Sanırım bir şeyler söylüyor ama ben duyamıyorum. Kulaklarım kalbimin gümbürtüsünden başka her şeye kapanmış. Sadece kocaman gece karası gözlerine bakıyorum. Bir şeylerin ters gittiğini anladı sanırım. O iri gözlerini istemsizce kıstı, yüzü buruştu. Kendimi toparlamam gerektiğinin farkındaydım. Farkındaydım da nasıl yapacağımı bilmiyordum. Ah be kadın.
"Ayrılmayalım" dedim zorlukla. Aslında ağzımda geveledim. "Ayrılmamalıyız bence" bu sefer daha net söyledim.. Normale döndü delici bakışları. Kıstığında gözlerini sanki dünyamı daraltıyordu. Onun kocaman kocaman bakışları benim dünyamdı ve asla gözlerini kısıp bana kaş çatmamalıydı. Hangi hakla dünyamı kısıtlayabilirdi ki.
"Ayrılırsak daha mutlu olabilirim" dedi. Bensiz nasıl da mutlu olabileceğine inanmış.
Kulaklarım uğulduyordu. Söylemek istediğim onca şeye rağmen dilim tutuldu. Üstelik bakışlarının koyusundan da değil. Bensiz mutlu olabileceğine inandığı içindi.
" Ben seninle iken yaşamın amacını buldum" demiştim. Kulaklarım bunun benim ağzımdan çıktığını onayladı. Ne klas bi cümle kurmuştum öyle. Bu sefer o sustu. Gözlerinde yağmurlar yağdırıyor dünyamı suya boğuyordu. Yalpalandı. Tam düşecekti ki tuttum ellerinden.
"Bırakmalı beni ve uzaklaşmalısın kalbimden"
"Bırakmamalısın beni ve yapışmalısın hayatıma. Dünyayı bulduğum gözlerini bi saniye çevirme benden.."
Sağnak yağmurlar yağıyordu bu sefer. Kalbime çığlar düşüyor için için buz tutuyordum.. Her ağladığında dünyam yerle bir oluyordu..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorumlarınız için teşekkür ederim. Sevgiyle kalın.. ^_^