18 Temmuz 2018 Çarşamba

Agorafobik Neva "4"

          Sabahın ilk ışıklarını seyretmeyi seviyorum ben, ilk sesleri duymayı, ilk kıpırdanışlara şahit olmayı.
-Neden uyumadın neva- Allah belanı versin Deva!! Nerdesin sen he!! Nerdesin ? - Bir şey sordum Neva.Neden uyumadın ?- Sanane amg. bi sen kaldın beni bırakıp gitmeyen. Sende gittin Deva.

       -Yalnız kalmalıydın- Hayırdır ? -Düşün Neva, hatırlamaya çalış. Sen kimdin? Nerden geldin..-
Düşünmemek için, kafayı yememek için insanları dinlediğimi biliyorsun değil mi ? Nedir şimdi bu atraksiyonların ? - Gidiyorum ben neva, düşün. Cevapları bulduğunda geleceğim.-

       Kimdim ben öyle mi ? Kimdim..  Bir prof.'ün tek kızıydım . Bir Annenin ilk ölmeyen çocuğuydum.  24 yaşında hayata kapısını kapatan, dünyaya evinin penceresinden bakan bir deliydim. Yetmedi mi Deva ? Hala yoksun ortalıklarda. Dahasını istiyorsun değil mi? Neden annemin 12 çocuğunun doğmadan öldüğünü. 13 de normal bir gebelikle beni doğurduğunu, bunu bilmek istiyorsun değil mi Deva ?

       24 yaşında bana ne olduğunu merak ediyorsun değil mi ? Neden bağlantılarımı koparttığımı. Hayata pencereden bakarak ölmeyi beklediğimi ? Gel Deva  gel anlatayım..

       Bir profesör kızıydım ben. Her şeyim mükemmel olmalıydı. Korktuğum tek şey  kusurdu. Babama  övüneceği başarılar elde ettim. Okulumu birincilikle bitirdim. Başarılı bir bilim kadını olma yolunda ilerliyordum. Sonra bir kaza oldu. Nasıl yaptığımı bilmediğim.Ölmeyi nasıl becerdiğimi bilmediğim. Ölmüşüm Deva. Bildiğin ölmüş. Ama bana sorsan hayat devam ediyordu. Öldüğüm, kaza yaptığım falan yoktu. Yolumda ilerlerken, yolda yatmış bir sürü çıplak varlıklar gördüm. Anlam veremediğim daha önce görmediğim. Sonradan öğrenecektim onların red edilmiş ruhlar olduğunu. Durdum. O hallerimde de merak had safhadaydı. Babam merakımın bilgilerimi her daim güncel tutacağını savunurdu. Onlara bakmak için indim arabadan. Hiç birşeye benzetilmeyecek kadar biçimsiz varlıklardı Deva. Normalde korkup kaçmam lazımdı. Ama hangi ceset korku barındırır ki içinde! Unuttun mu aslında o an ölmüştüm ben?

     Koluma yapıştı o varlıklardan biri. Anlamadığım bir dilde bir şeyler fısıldadılar. Sonra gözlerimi hastanede açtım. 2 saat morgda kalıp uyanmışım Deva. 2 gün uyumuşum. Uyandığımda insanların gözlerinden geçenleri okuduğumu tabi ki fark etmedim. Beynimin içinden bir ses, insanların ağzından farklı bir ses. Kafa tramvası geçirdim ve kafayı yiyorum sandım.

      Annemle, babam geldi yanıma gözlerinden gecenleri tahmin bile edemezdim..

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

Yorumlarınız için teşekkür ederim. Sevgiyle kalın.. ^_^